آيا پيامبر شفاعت مي كند يا شكايت مي كند؟

[25:30] وقال الرسول يرب ان قومي اتخذوا هذا القرءان مهجورا

در اين آيه هم خداي مهربان از زبان رسول مي فرمايد كه رسول در قيامت مي گويد كه اي خداي مهربان قوم من اين قرآن را ترك كرده اند. همانطور كه ميدانيد ، رسول تا وقتي از قوم خويش خبر دارد كه در ميان آنها بوده باشد. همانطور كه مسيح بعد از ترك اين دنيا از حال پيروانش بيخبر است. پس پيامبر محمد هم از حال پيروانش بعد از مرگ بي خبر است. اما خداي قادر مهربان پيامبر محمد را در قيامت آگاه خواهد كرد و به او اطلاع او خواهد رسيد كه چه بلايي بر سر اسلام و قرآن آمده است. تازه اين نكته بسيار مهم ديگري هم دارد و آن اين است كه : خيلي از مسلمانان فكر مي كردند كه پيامبر محمد در قيامت شفاعت آنها را مي كند. حتي حديث موجود است كه پيامبر محمد گفته است كه در قيامت نصف امتش را وارد بهشت خواهد كرد. اما آيه بالايي نشان مي دهد كه پيامبر محمد نزد خدا از قومش شكايت مي كند و رو به خدا مي گويد كه اي خداي من قوم من قرآن را ترك كرده اند. و به اين طريق پيامبر محمد نه تنها شفاعت نخواهد كرد بلكه از قومش نزد خدا شكايت مي كند.

در تعدادي از آيات قرآن شفاعت در قيامت نفي شده است و در تعدادي ديگر آمده است كه با اذن و اجازه خدا شفاعتي كه حق باشد پذيرفته خواهد شد. واقعيت اين است كه در قيامت پارتي بازي نخواهد بود. در قيامت وضعيت مسلمانان به اطلاع پيامبر محمد خواهد رسيد و او هم با كمال تعجب خواهد ديد كه در دنيا كتاب قرآن چقدر متروك و مهجور بوده است. پيامبر محمد از اينكه به كتاب قرآن عمل نشده است بسيار تعجب مي كند و خدا از او خواهد پرسيد كه اي محمد آيا تو به اينها گفتي كه كتب حديث و سنت را اختراع كنند. پيامبر محمد آنقدر از بدعتهاي مسلمانان شگفت زده مي شود كه با كمال تعجب از همه آنها نزد خدا شكايت مي كند و ياد آور مي شود كه اي خداي مهربان من فقط قرآن را براي اينها آوردم. من فقط قرآْن را تبليغ كردم. من روحمم از كتب حديث بي اطلاع است. اينها اصلا به قرآن عمل نكرده اند ، به همين خاطر است كه وضعيتشون اين است .

[25:30] وقال الرسول يرب ان قومي اتخذوا هذا القرءان مهجورا

پس ديديم كه پيامبر محمد نه تنها شفاعت نمي كند ، بلكه شكايت هم مي كند. ساير مقدسين مثل علي و حسين هم وقتي متوجه مي شوند كه خيلي از مردم در طول حياتشان از آنها طلب كمك كرده اند. وقتي متوجه مي شوند كه خيلي از مردم از آنها طلب شفاي بچه خواسته اند . وقتي متوجه مي شوند كه خيلي از مردم به جاي خدا آنها را صدا ميزده اند. در اين حالت از اين اعمال و كردار تبري مي جويند و خواهند گفت كه اي خداي توانا ما در طول عمرمون از غير خدا چيزي نخواسته ايم. ما از اعمال اين مردم بي اطلاعيم و از اين اعمال مشركانه تبري مي جوييم.

[10:28] ويوم نحشرهم جميعا ثم نقول للذين اشركوا مكانكم انتم وشركاؤكم فزيلنا بينهم وقال شركاؤهم ما كنتم ايانا تعبدون

[10:28] روزي که همه آنان را احضار کنيم، به کساني که شرک ورزيدند، خواهيم گفت: "ما شما را همراه با کساني که بت کرده بوديد، احضار کرده ايم." و آنان را با يکديگر روبرو خواهيم کرد، و کساني که بت شده بودند به آنها خواهند گفت: "ما هيچ خبر نداشتيم که شما ما را معبود خود قرار داديد.

پس ديديم كه هيچكدام از مقدسين شفاعت پيروانشان را نخواهند كرد. غير ممكن است كه مشرك وارد بهشت شود. واقعا غير ممكن است و هيچكدام از مقدسين شفاعت مشرك را نمي كنند ، اين يك اصل است. كسي كه از غير خدا كمك بخواهد مورد شفاعت قرار نخواهد گرفت. اما خداي توانا در قرآن كاملش فرموده است كه شفاعت در قيامت با اذن و اجازه او صورت خواهد گرفت. شايد بپرسيد كه پس اين آيات چيست؟ همانطور كه مي دانيد هر عمل صالحي كه انجام دهيم ، همان عمل صالح نجات دهنده ما در قيامت خواهد بود. ما بايد تا مي توانيم عمل صالح و آثار نيكو از خود برجاي بگذاريم و همين اعمال و آثار خوب شفيع ما خواهند بود. هر ذخيره اي كه براي خود بيندوزيم همان ذخيره شفيع ما خواهد بود. مثلا اگر شما مدرسه اي براي رضاي خدا و نه ريا افتتاح كرده اي ، اين كار نيك اندوخته و شفيعي است براي شما در روز سخت قيامت. اگر شما در تربيت فرزند صالحي موثر بوده اي ، همين كار نيكو شفيع شما خواهد بود. در كل عرض كنم كه شفاعت در اين معنا درست و بر طبق قرآن است. به همين خاطر است كه در تعدادي از آيات شفاعت نفي شده است و در تعدادي ديگر نفي نشده است. زيرا شفاعت فقط در همين معنا با قرآن مطابقت دارد.